Het was een volledige menu

Op 11 november ’48, op een Sint-Maarten heb ik Pepe Leon de hand van zijn dochter gevraagd. Pepe Leon was een oud-strijder en op die dag hadden ze in Lee jaarlijks hun tafel. Daarmee heb ik dat altijd onthouden.
Hij was niet gewoon van aangaan, maar naar die tafel ging hij toch altijd naar toe. Na de noen, tegen een uur of twee, half drie moest hij naar huis komen omdat ik de hand van zijn dochter ging vragen. Hij is op zijn uur naar thuis gekomen, niet zat, wel met al een pint op. In alle geval, hij was er direct helemaal mee akkoord. Ik heb het niet moeilijk gehad. Hij was nog maar tien minuten thuis of hij was al weer weg naar die tafel.

Huwelijksmis in de Sint-Martinuskerk te Lede. Rechts: José, de zuster van Mama. Foto '52.

We zijn pas vier jaar nadien getrouwd. Pepe Leon is in ’50 gestorven. Memeet Anna zat dan alleen met de zaak en met twee dochters, jonge meiskes, waarvan Mama de oudste was. Mama bleef daar nog graag een beetje meehelpen.
Ik was kleermaker en zat met het gedacht ook de winkel van thuis over te pakken. Maar daar woonden Ons Lowies en nonkel Frans nog met hun drie platte kinderen. Ze waren wel al aan het bouwen. Onzen Urbain was ook nog niet getrouwd.
Ik zou moeten binnenkomen zijn met Mama. Dat was te veel, dat ging niet. Om die reden hebben we onze trouw uitgesteld tot in ’52.

Ik heb het al dikwijls gezegd en ik ben er fier op dat we in die vier jaar dat we verkeerden geen misstap gezet hebben. Ik durf dat zeggen. We hebben ons alle twee gralijk goed kunnen bedwingen.

"Officiële" huwelijksfoto van Maurits en Mama. Foto '52.

Het feest was bij tante Gabriel in Lee op Overimpe, aan de kerk van Impe. Zij was de zuster van Peetjen Leon en had veel plaats. Café en beenhouwerij hield ze niet meer, maar ze had nog wel haar kruidenierswinkel. Dan nog een keuken, stallingen en een schone hof.
Op het feest waren alleen de nonkels en de tantes. Het was toen niet van vanavond komt het jong volk. Achterna was er bij ons thuis een koffietafel voor enkele kameraden, meer niet. Dat werd meest zo gedaan.
Het was wel een volledige menu. Madeleine Van Bogaert van Hofstade is komen koken. In die tijd was ze de beste kokkes die ge kondt dromen. Ze woonde toen in Moorsel en ze moest daar jaarlijks bij pastoor Calant een tafel doen waar de bisschop bij was, Van Peteghem, denk ik.
Liza Pensaert hielp haar. Onze Luc heeft er ook nog voor gewerkt als hij voor kok leerde. Hij diende op.

Ons huwelijksreis was met de trein naar Mol, bij tante Marie, één van de zusters van mijn moeder, en bij nonkel Jan. Wie haar kende, was bij Mieke Clinckaert altijd welkom.
Het was een koppel waar gans Hofstade graag naar toe ging, niet alleen de familie. Ze waren in Mol zeer goed gekend. Het was van meester Swinnen van hier en meester Swinnen van daar. Hij was zo’n beetje de chef van alle feestelijkheden in Mol, altijd in zijn pittelaar. Hij had zo een kop haar precies gelijk een dichter, maar een wreed brave, serieuze mens. Nonkel Jan was graag gezien.
Tante Maria van Onzen Octaaf, Ons Lowies en nonkel Frans zijn met ons meegereden naar Mol. Waarom precies weet ik niet meer. Om op ons te letten zal het dan wel niet meer geweest zijn.
Ons Lowies en nonkel Frans hebben die tien dagen in het kamp van Beverlo geslapen bij nonkel Frans zijn twee zusters. Het waren twee slotzusters, Theresianen.

Ons Annemie is gekomen als we negen maand en veertien dagen getrouwd waren. Ik heb altijd gezegd dat Ons Annemie zo’n gezonde was omdat het er één is van poterie Molienne, gemaakt van aardewerk van Mol. Misschien was het wel niet waar. Het kon even goed al van in Hofstade geweest zijn.

Auteur: Bert Deruyck - Karel Van der Slotenstraat 22 - 9308 Hofstade-Aalst - info@bertderuyck.be
Alle foto's, documenten en afbeeldingen: © Maurits Van Neck.
Laatste aanpassing: 16-09-2006.